2003 - Ceremoniał Żywego Różańca
Konferencja wygłoszona na spotkaniu
osób odpowiedzialnych (Przełożonych) za parafialne wspólnoty różańcowe
w dniu 7 czerwca 2003 r w kościele pw. Miłosierdzia Bożego w Poznaniu
I. Najpierw pragnę podziękować Księdzu Kanonikowi Marianowi Nowakowi, proboszczowi parafii a zarazem kustoszowi Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Poznaniu za gościnę. Za to, że możemy się tutaj razem modlić.
II. Pragniemy dobrze przygotować się do Archidiecezjalnej Uroczystości Różańcowej. W zaproszeniu na dzisiejsze spotkanie wstępnie już informowaliśmy Księży Proboszczów uroczystości, jaka zaplanowana jest na dzień 13 września tego roku w kościele pw. Nawiedzenia NMP w Poznaniu na Ratajach (pismo Kurii z dnia 24 kwietnia 2003 r., l.dz. 2558/2003). Na tę uroczystość zaproszeni są wszyscy członkowie Żywego Różańca oraz innych parafialnych wspólnot różańcowych, takich jak Apostolstwo Dobrej Śmierci, Legion Maryi, Jasnogórska Rodzina Różańcowa, Misyjny Różaniec Rodzin, Podwórkowe Kółka Różańcowe... Będzie jeszcze komunikat szczegółowy w tej sprawie, ale już teraz prosiliśmy Księży Proboszczów, by to wielkie świętowanie wszystkich członków parafialnych wspólnot różańcowych, czyli wszystkich, którzy zobowiązali się do regularnego odmawiania różańca, zgromadziło jak najwięcej czcicieli Matki Bożej. Właśnie teraz, w Roku Różańcowym, który jest równocześnie jubileuszowym – 25 rokiem pontyfikatu Jana Pawła II, w 13 dniu miesiąca września – dniu związanym z objawieniami fatimskimi (w Fatimie Matka Boża tak bardzo prosiła o modlitwę różańcową), i wreszcie w parafii pod maryjnym wezwaniem – Nawiedzenia NMP – w parafii, która obchodzili 25 lecie swego istnienia. Uroczystościom w dniu 13 września br. będzie przewodniczył Ksiądz Arcybiskup Metropolita Poznański.
Ten apel do Księży Proboszczów jest także apelem skierowanym do was wszystkich tu dzisiaj zebranych, którzy jesteście odpowiedzialni za wspólnoty różańcowe w waszych parafiach. To także od Was – a może przede wszystkim od Was – będzie zależeć ile osób zmobilizujecie do pielgrzymowania na nasze wspólne świętowanie Roku Różańcowego. Bardzo Was dzisiaj proszę o tę mobilizację i pomoc w organizacji tej pielgrzymki. Myślę, że najprościej byłoby – zwłaszcza z odległych parafii – przybyć do Poznania autokarem. Już w czasie podróży można się razem pomodlić, pośpiewać... Przy kościele Nawiedzenia NMP na poznańskich Ratajach będzie możliwość zaparkowania samochodów i autokarów.
III. Teraz chciałbym powiedzieć o kilku zasadach dobrego funkcjonowania parafialnych wspólnot Żywego Różańca. Najpierw jednak pragnę mocno zaznaczyć, że parafialne wspólnoty różańcowe są w każdej parafii bardzo ważne. Od tych wspólnot bardzo wiele w parafii zależy. Bo przecież ten kto codziennie odmawia przynajmniej dziesiątkę różańca wyprasza potrzebne łaski nie tylko dla siebie, nie tylko dla Kościoła powszechnego i całego świata, ale także dla swojej parafii. A przecież modlitwa to nie wszystko. Każdy członek Żywego Różańca ma być także apostołem w swoim środowisku. A zatem członek Żywego Różańca ma następujące obowiązki:
- codzienne odmawianie jednego dziesiątka różańca,
- udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych,
- częste przystępowanie do sakramentów świętych oraz udział w procesjach maryjnych,
- rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnością apostolską (każdy w miarę swoich możliwości: pomoc w parafii, ofiarowanie cierpienia...),
- odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór świętych,
- udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modlitwach za spokój jego duszy (w wielu parafiach jest piękny zwyczaj zamawiania Mszy św. za zmarłego przez pozostałych członków danej Róży).
Działalnością apostolską jest także zachęcanie przez członków Żywego Różańca innych osób, by przystąpiły do wspólnoty różańcowej i podjęły wynikające z tego uczestnictwa zobowiązania (młodych matek, ojców, dzieci, młodzież...). To zachęcanie do modlitwy różańcowej nie powinno być troską tylko Księdza Proboszcza i jego Księży współpracowników, ale także tych, którzy już do tej wspólnoty należą.
Niektórzy wierni mówią, że oni nawet, jeśli nie należą do Żywego Różańca, to i tak każdego dnia na różańcu się modlą, odmawiają nawet więcej niż jedną dziesiątkę. To dobrze. Ale we wspólnocie różańcowej wszyscy jesteśmy jak jedna Wielka Rodzina, która w wyznaczonych intencjach wspólnie prosi Ojca Niebieskiego. Spełniają się wtedy słowa: „Gdzie dwaj albo trzej zgromadzeni są w imię moje, tam ja jestem pośród nich”. Więc zachęcajmy innych do takiego wspólnego odmawiania różańca. Nawet jeśli każdy z nas odmówi tylko jedną dziesiątkę różańca, tę wyznaczoną dla niego na dany miesiąc, to wszyscy razem tego samego dnia odmawiamy cały różaniec. Wtedy wszyscy razem rozważamy całe życie Pana Jezusa i Jego Matki. Wszystkie tajemnice: radosne, światła, bolesne i chwalebne. A w świetle Ewangelii rozważamy także nasze życie – tajemnice naszego zbawienia.
Jest także jeden ważny przywilej związany z przynależeniem do Żywego Różańca. Jest to możliwość zyskiwania odpustu zupełnego na mocy specjalnego indultu Stolicy Apostolskiej, a mianowicie Święta Penitencjarna udzieliła (25 października 1967 r.) członkom Żywego Różańca odpustu zupełnego osiem razy w roku, tj.:
- w dniu (tzn. w rocznicę) przyjęcia danego członka do Żywego Różańca, oraz w święta:
- Narodzenia Pana Jezusa
- Zmartwychwstania Pańskiego
- Zwiastowania NMP (25 marca)
- Wniebowzięcia Matki Bożej (15 sierpnia)
- Królowej Różańca Świętego (7 października)
- Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 grudnia)
- Ofiarowania Pańskiego (MB Gromnicznej – 2 lutego)
Odpust ten można zyskać pod zwykłymi warunkami: należy przystąpić w danym dniu do Komunii św. i pomodlić się w intencjach Ojca św.
Żywy Różaniec ma swoją strukturę hierarchiczną. Na czele każdej Róży stoi zelator, który:
- sprawdza obecność członków Żywego Różańca na nabożeństwie,
- dostarcza tajemnicę z intencją modlitewną nieobecnym,
- zachęca członków do gorliwej działalności apostolskiej, zwłaszcza wśród chorych i ubogich,
- zbiera miesięczne składki, np. na Mszę św.,
- odwiedza chorych członków i otacza ich miłością,
- czuwa, by Róża posiadała pełny skład – 20 osób (jest to jeden z ważniejszych obowiązków zelatora),
- pilnuje, aby Róża wypełniała zlecone sobie zadania apostolskie,
- utrzymuje stałą łączność między Różą a Księdzem Dyrektorem (Opiekunem).
Wszyscy zelatorzy Żywego Różańca tworzą Radę Żywego Różańca, która spośród siebie wybiera Przełożonego i zastępcę. Zadania Przełożonego są następujące:
a) zwołuje Radę co kwartał i jej przewodniczy,
b) kieruje pracami Rady,
c) jest stałym łącznikiem między Radą a Księdzem Dyrektorem (Opiekunem).
Wreszcie nad całą parafialną wspólnotą Żywego Różańca czuwa Dyrektor (Opiekun). Jest nim zazwyczaj Ksiądz Proboszcz, albo Ksiądz Wikariusz.
W każdej parafii powinny odbywać się regularne miesięczne spotkania dla całej wspólnoty Żywego Różańca, podczas których nie tylko następuje zmiana tajemnic różańcowych, ale także są podawane intencje modlitw na najbliższy miesiąc (te intencje warto też wywiesić w parafialnej gablocie ogłoszeń, gdzie każdy może zajrzeć...). Opiekun powinien też wygłosić konferencję, tak aby to spotkanie miało charakter formacyjny, i to z uwzględnieniem diecezjalnego programu duszpasterskiego. Taka formacja ma prowadzić do apostolstwa, zwłaszcza apostolstwa modlitwy – Żywy Różaniec powinien rozmodlić całą parafię. Z tym związane są dyżury poszczególnych Róż w odmawianiu różańca w kościele, np. przed Mszą św.
W niektórych parafiach poszczególne Róże obierają sobie konkretnego świętego Patrona, np.
- dziewczynki mają Różę św. Bernadetty
- chłopcy – to Róża św. Dominika Savio
- młodzież żeńska – Róża Matki Bożej Niepokalanie Poczętej
- młodzież męska – Róża św. Maksymiliana Kolbe
- matki – Róża Matki Boskiej Bolesnej
- ojcowie – Róża św. Józefa
Wówczas członkowie Żywego Różańca starają się naśladować cnoty swoich świętych Patronów. Uroczyście obchodzą ich święta. Zamawiają na ten dzień Mszę św. za siebie i za zmarłych członków, przystępują do sakramentów św. Jest to jakby ich uroczystość imieninowa w Żywym Różańcu – takie patronalne święto. Czasem nawet poszczególne Róże mają proporczyki swoich patronów, które są noszone podczas procesji.
Inną formą jednoczącą członków Żywego Różańca jest wspólne pielgrzymowanie, np. do pobliskich sanktuariów maryjnych.
Rytuał Żywego Różańca opracowany przez O. Szymona Niezgodę OP, a zatwierdzony przez Prymasa Polski Kard. Stefana Wyszyńskiego w dniu 7 września 1977 r., który był ostatnio drukowany w odcinkach w kolejnych numerach „Różańca” mówi także o uroczystej formie przyjmowania nowych członków do Żywego Różańca, a także o tym, że w każdej parafii należy prowadzić księgę Żywego Różańca, do której wpisuje się imiona i nazwiska przyjętych.
Ks. Jan Glapiak
Archidiecezjalny Duszpasterz Wspólnot Żywego Różańca
